BU
GURU
Yen
ing kampungku ana jeneng Bu Guru, sing dimaksud mesthi Bu Warsini garwane Pak
Marno. Bu Warsini ora dadi guru, nanging dadi bojone Pak Marno sing dadi guru
SD. Malah Bu Ratmi, Bu Jamilah sing ngasta dadi guru wae ora diundang tau Guru.
Undang-undangane ya mung Bu Ratmi, Bu Jamilah ngono wae. Semono uga Bu Tarmi
lan Bu Kasmi sing kakunge uga ngasta dadi Guru, undang-undangane ya ora Bu
Guru, nanging mung Bu Tarmi lan Bu kasmi ngono wae.
Dadi yen ana wong
ngomong Bu Guru, sing dikarepke mesthi Bu Warsini iku. Amarga ing kampungku
sing dadi guru dhisik dhewe ya mung Pak Marno sing saiki wis pensiun iku.
Senajan Pak Marno wispensiun, Bu Warsini isih tetep diundang Bu Guru.
Njur apa critane Bu Guru, ya Bu Warsini iku? Critane Bu Guru iku ora duwe anak
lanang. Nalika semana, anake lima wadon kabeh. Mangka jaman saiki anak lima iku
ya wis kepetung akeh. Mula Pak Marno tansah ngandhani marang garwane iku,
supaya melu ka-be. Yen manut istilahe Pak Wisnu, ka-be iku yen dijawakake dadi
keluwarga rinancang. Nanging Bu Guru kipa-kipa ora gelem, amarga isih kepengin
duwe anak lanang, Nganti Pak Marno judheg.
"0, alah Bu, mbok wis trima. Wong anakmu ya wis lima ngono. Mengko yen wis
padha duwe jodho, kowe rak ya duwe anak lanang ta? Senajan mung anak mantu, rak
ya padha wae ta; kuwi ya anakmu."
"Ya beda Pak, anak mantu kok karo anak leh mbrejelke dhewe..."
"Bedane nggon ngendi? Apa yen anak mantu kuwi ora gemati? Akeh lho Bu
contone, anak mantu utawa anak angkat kuwi malah luwih ngerti marang wong tuwa!
Coba kae, Parmanto anak angkate Pak dhe Sastro kae, pendhak sasi sowan nggawa
gula teh; isih oleh-oleh bandeng, endhog; mangka mengko yen mulih isih ninggali
dhuwit. Balik anak-anake, endi sing ngerti karo wong tuwa? Mara pendhak bakda
wae sok-sok ora?!"
"Embuh gemati embuh ora, ngerti karo wong tuwa apa ora, nanging rasane ora
kaya yen duwe anak lanang dhewe, pak! Bisa dipamerke marang liyan gilo iki
anakku sing lanang sing nggantheng, ah pokoke aku isih kepengin duwe anak
lanang!”
"Ya uwis yen ora kena takkandhani. Wong dieman kok ora kena. Kudune kowe
kuwi wis leren ora nglairake....."
Aja maneh kok Pak Marno sing bojone Bu Guru, senajan Pak Ketua RT, Pak Ketua
RW, apadene pak Bayan; kabeh padha nganjurake melu ka-be. Nanging Bu Guru tetep
mbeguguk nguthawaton, ora gelem melu ka-be. Pak Marno ganti pekewuh saben-saben
diparani perangkat kelurahan iku. Sidane bojone direpa-repa.
"Ya manuta pemerintah ta Bu, melua ka-be....”
"Wegah! Wegah tenan aku pak! Wong diaturi aku iki isih kepengin duwe anak
lanang, kok dikon ka-be; pokoke aku gemang!"
"Mengko dhisik ta, aku iki ora malangi kekarepanmu duwe anak lanarg,
nanging aja mbangkang dhawuhe pemerintah ngono kuwi...."
"Lha trus piye, nek ora oleh mbangkang?"
"Dhaftarna ka-be nyang Bu Bidan, mengko njupuka pil wae! Mbokpangan pile
ya kena, ora ya kena! Ning ketoke rak wis melu kabe, ngono lho karepku!"
"Dadi saben sasi mengko aku nyadhong jatah pil?"
"Ha iya! Bu Bidan rak ngira yen kowe wis melu ka-be tenan."
"Ya wis, nek ngono aku ngalah. Ning aku aja mbokpeksa melu ka-be tenan
lho, Pak!"
"Ora-ora! Aku ora arep meksa. Kowe melu ka-be temenan kanthi kesadharan,
aku malah seneng, ora arep meksa...:'
Bu Guru mencep krungu tembunge sing lanang mengkono iku.Sidane Bu Guru
dhaftarake melu kabe temenan. Nanging mung ethok-ethokan. Saben sasi nyadhong
jatah pil ka-be ing omahe Bu Bidan. Nanging pil cadhongan iku ora tau dipangan,
nanging mung ditumpuk ing laci mejane. Bu Bidan ngira Bu Guru iku wis melu kabe
temenan. Nyatane nganti wektu nem sasi Bu Guru durung katon ngandheg maneh.
Nanging sakbubare kuwi, Bu Guru wis ora nyadhong jatahe pil kabe maneh. Malah
wis telung sasi dheweke ora ngaton ing omahe Bu Bidan. Mula Bu Bidan
meneng-meneng mbatin marang Bu Guru. Ya gene garwane Pak Marno iku ora njaluk
jatah maneh. Mula nalika pertemuan PKK, bab iku ditakokake marang Bu Guru.
"Bu Guru kok sakmenika mboten mendhet jatahipun pil kabe?"
Karo klimputan Bu Guru wangsulan setengah bisik-bisik. Ngapunten Bu Bidan, kula
kebobolan malih. Kesupen mboten nedha pil tigang dinten, lha kok ngandheg
malih,...."
"Wooo...,ngaten ta?" Bu Bidan mlenggong semu maido.
"Kula rumiyin rak sampun matur, menawi kesupen mboten dhahar pil ka-be,
pendhak dintenipun dipundhobeli...."
"Wong kemutan-kemutan sampun tigang ndinten kok, Bu! Dospundi malih?!
Nanging Bu Bidan ora arep ndedawa crita, malah batine - priksa karepmu, ora
mriksakake ya sakkarepmu-, akibate mboktanggung dhewe.
Nyatane sajerone ngandheg sangang sasi Bu Guru mung mriksakake kaping pindho.
Mula ora mokal yen anggone nglairake rada rekasa. Bu Bidan ora saguh nangani.
Sidane Bu Guru digawa menyang rumah sakit, amarga mung dhokter sing keconggah
nangani.
Diinfus nganti ngentekake pirangpirang botol, parandene bubar nglairake meksa
katon nglentrih tanpa daya amarga kentekan tenaga. Malah kober ora eling
barang. Tujune isih bisa dislametake. Ya mung rada akeh wragad sing kudu
diwetokake.
"Putra njenengan estri," ngendikane dhokter ngandhani.
Sing dikandhani ora wangsulan. Mripate kethap-kethip. Ngertia yen anake iku
bakal metu wadon maneh, athuka dheweke rak melu ka-be temenan, ora ethokethokan
kaya dhek emben. Bu Guru gegetun, nanging wis kebacut.
Sidane kanthi kesadharan dheweke njaluk disteril pisan. Bu Guru lagi pasrah
marang panguasane Sing Maha Kuwasa sing nakdirake dheweke ora duwe anak lanang.
Bu Guru wis bisa mupus.
Saiki pepenginane duwe anak lanang genti malih dadi kepengin duwe putu lanang,
amarga anake mbarep wis omah-omah taun kepungkur. Mula pepenginane iku
dikandhakake marang Ndari sing cekel gawe dadi guru SD.
"Aku wis trima kok Ndhuk ora diparingi anak lanang! Ning mugamuga wae
anakmu mbarep iki mbesuk metu lanang..."
"Ah, Ibuu....' wong kula kepengine anak estri kok!"
"Sebabe?"
"Ha inggih, anak estri menika umumipun mboten nakal. Umur nem taun sampun
saged dipunkengken...Yen anak lanang?"
"Nanging ora kaya nek anak wadon duwe, anak lanang ya duwe. Gandheng
anakku nenem wis wadon kabeh, sirku anakmu kuwi tak suwun metua lanang; ngono
lho!"
"Ha-ha-haa, Ibu ki aneh! Wong kula sing arep diparingi momongan, kok njenengan
sing nyuwun!"
"Witikna, anak nenem wadon kabeh;lumrah ta nek njur kepengin putu
lanang?"
"Nggih mugi-mugi kadumugen kepengin panjenengan, Bu!"
Ndari - bbarepe Bu Guru iku - ngalahi rembug. Nanging batine tetep kepengin
duwe anak wadon.
Temenan. Bareng jabang bayi lair, jebul metu wadon. Ndari rumangsa lega dene
anake mbarep metu wadon temenan. Kosok baline Bu Guru sing mbrabak arep nangis.
Kaningaya temen uripku! Kepengin duwe anak lanang ora klakon, ngarep-arep putu
lanang, jebul malah wadon maneh.
Putune Bu Guru wis umur telung taun. Wong wadon iku gemati banget marang putune
iku. Senajan wadon, rasane beda momong anak karo momong putu. Seminggu wae ora
weruh putune, mesthi wis mara niliki. Malah nganti kepara nglalekake marang
anak-anak liyane. Kala mangsane padha diece dening anak-anake.
"Ibu ki jare ora seneng putu wadon, ewadene kok kaya ora ana dina gothang,
mesthi niliki putune...." ature anake ragil.
"Hus, kowe kuwi durung ngrasakake duwe putu, coba mbesuk yen wis diundang
Mbah kakung, rasakna!"
Yen wis ngrembug prekara putu, banjur mrembet-mrembet tekan ngendi-endi. Pak
Marno barang sok melu nimbrung rembug. Geguyonan ngono iku dadi kerep
kedadeyan. Bu Guru dikroyok anak-anake lan bojone. Malah Pak Marno sing pinter
dhewe mbebeda.
"Yen manut ramalanku, anake Ndari sing nomer loro iki metu lanang bakale.
Kowe nadhzar apa, Bune?" kandhane Pak Marno.
"Embuh Pak, ora nggagas putu lanang! Wedok ya ben, lanang ya ben!"
wangsulane Bu Guru nyenthe-nyenthe, jalaran rumangsa dibebeda dening bojone.
"Wong ditakoni apik-apik, kok wangsulane kaya ngono "
Sauntara iku ana nom-noman mudhun saka sepedha motor, sajake kongkonane Ndari
anake wadon. Mlebu ngomah langsung kandha.
"Nyaosi priksa, Mbak Ndari babaran!"
"Hah, Ndari nglairake, lanang pa wadon?"
"Jaler!”
Krunqu anake Ndari lanang, sakala Bu Guru lunjak-lunjak karo nangis ngguguk.
Lagi iki pepenginane duwe putu lanang kelakon.*
Dening:Nurmin/ Panjebar Semangat-05/2006